dinsdag 27 april 2010
maandag 26 april 2010
Over het Gaudi - Project...
Toen ik van start ging met het Gaudi - Project, had ik mezelf nooit kunnen inbeelden dit alles zo groot zou worden. De eerste intentie was van een Gaudi - bank te maken. Daar dit project uiteindelijk een "hype" werd op school hebben de jongens toiletten een ander accent gekregen :)
zondag 25 april 2010
woensdag 21 april 2010
MAAR eens zal komen de dag... en de gloed in mijn aderen is geblust, in mijn borst huist de winter, zijn witte vlokken omwapperen schaars mijn hoofd en zijn nevels omfloersen mijn ogen. In verweerde graven liggen mijn vrienden; ik alleen ben achter gebleven, als een eenzame halm, die de maaiers vergaten; een nieuw geslacht is opgebloeid, met nieuwe wensen en nieuwe gedachten; vol verwondering
hoor ik nieuwe namen en nieuwe liederen; de oude namen gingen teloor, en ikzelf ging teloor, misschien nog door enkelen geeërd, door velen verguisd en door niemand bemind
En op mij toe huppelen rozenwangige knapen, en zij drukken mij de oude harp in de sidderende hand en zeggen lachend :
Je hebt al zo lang gezwegen, luie grijskop, zing ons weer liederen voor van de dromen van de jeugd
Dan grijp ik weer naar mijn harp en de oude vreugden en smarten ontwaken, de nevels vervloeien, tranen ontbloeien weer aan mijn dode ogen, lente leeft weer in mijn borst, zoete klanken van weemoed trillen in de snaren van de harp;
weer zie ik de blauwe stroom en de marmeren paleizen en de schone vrouwen- en meisjesgezichten... en ik zing een lied van de bloemen der Brentha
Het zal mijn laatste lied zijn; de sterren zullen mij aanstaren als in de nachten van mijn jeugd; het verliefde maanlicht kust weer mijn wangen;
geestenkoren van verstoven nachtegalen fluiten van verre; slaapdronken vallen mijn ogen dicht; mijn ziel verklinkt als de klanken van mijn harp - de bloemen der Brenta geuren.
Een boom zal mijn grafsteen overschaduwen. Graag had ik een palm, maar die tiert niet in het noorden.
Het zal wel een linde zijn, en s' zomersavonds zullen er minnenden zitten te liefkozen:
het sijsje, dat luisterend in de twijgen wiegelt, klapt niet en mijn linde ruist vertrouwelijk boven de hoofden der gelukkigen, die zo gelukkig zijn dat zij niet eens de tijd hebben om te lezen, wat op de witte grafsteen staat geschreven.
Maar later, wanneer de minnaar zijn meisje heeft verloren, dan komt hij terug naar de welbekende linde en zucht en screit; dan kijkt hij naar de grafsteen, lang en dikwijls en leest hij het opschrift:
" Hij minde de bloemen der Brenta "
HEINRICH HEINE
hoor ik nieuwe namen en nieuwe liederen; de oude namen gingen teloor, en ikzelf ging teloor, misschien nog door enkelen geeërd, door velen verguisd en door niemand bemind
En op mij toe huppelen rozenwangige knapen, en zij drukken mij de oude harp in de sidderende hand en zeggen lachend :
Je hebt al zo lang gezwegen, luie grijskop, zing ons weer liederen voor van de dromen van de jeugd
Dan grijp ik weer naar mijn harp en de oude vreugden en smarten ontwaken, de nevels vervloeien, tranen ontbloeien weer aan mijn dode ogen, lente leeft weer in mijn borst, zoete klanken van weemoed trillen in de snaren van de harp;
weer zie ik de blauwe stroom en de marmeren paleizen en de schone vrouwen- en meisjesgezichten... en ik zing een lied van de bloemen der Brentha
Het zal mijn laatste lied zijn; de sterren zullen mij aanstaren als in de nachten van mijn jeugd; het verliefde maanlicht kust weer mijn wangen;
geestenkoren van verstoven nachtegalen fluiten van verre; slaapdronken vallen mijn ogen dicht; mijn ziel verklinkt als de klanken van mijn harp - de bloemen der Brenta geuren.
Een boom zal mijn grafsteen overschaduwen. Graag had ik een palm, maar die tiert niet in het noorden.
Het zal wel een linde zijn, en s' zomersavonds zullen er minnenden zitten te liefkozen:
het sijsje, dat luisterend in de twijgen wiegelt, klapt niet en mijn linde ruist vertrouwelijk boven de hoofden der gelukkigen, die zo gelukkig zijn dat zij niet eens de tijd hebben om te lezen, wat op de witte grafsteen staat geschreven.
Maar later, wanneer de minnaar zijn meisje heeft verloren, dan komt hij terug naar de welbekende linde en zucht en screit; dan kijkt hij naar de grafsteen, lang en dikwijls en leest hij het opschrift:
" Hij minde de bloemen der Brenta "
HEINRICH HEINE
Gedicht is gevoel
Gevoel is emotie
Emotie zit van binnen,
Iets dat binnenin zit,
In de toestand tussen wakker zijn en dromen...
Waar vogels praten,
Bloemen vlinders worden
Waar sol de zon en luna de maan geliefden zijn,
Elkaar omarmend met de sterren als onschuldige kinderen rond zicht,
Daar op die plek, het diepste der harten en witte ziel,
Daar zijn we allemaal één en dezelfde...
Daar ontstaat de schoonheid der liefde
Liefde die creeërd,
Liefde die ons doet schijnen tot ver voorbij de sterren...
Daar zijn we onszelf in de mooiste vorm van ons wezen
SVEN DE GRIJSE
Gevoel is emotie
Emotie zit van binnen,
Iets dat binnenin zit,
In de toestand tussen wakker zijn en dromen...
Waar vogels praten,
Bloemen vlinders worden
Waar sol de zon en luna de maan geliefden zijn,
Elkaar omarmend met de sterren als onschuldige kinderen rond zicht,
Daar op die plek, het diepste der harten en witte ziel,
Daar zijn we allemaal één en dezelfde...
Daar ontstaat de schoonheid der liefde
Liefde die creeërd,
Liefde die ons doet schijnen tot ver voorbij de sterren...
Daar zijn we onszelf in de mooiste vorm van ons wezen
SVEN DE GRIJSE
Abonneren op:
Posts (Atom)
