Michelangelo : "Verlangen"

Hoe vrolijk lacht die krans die vers geplukt
de goudglans van haar lokken op mag vangen,
hoe strijden al die bloemen vol verlangen
wie haar als eerste een kus op t'voorhoofd drukt!

Hoe is dat kleed van zaligheid verrukt
nu 't heel dag haar leden mag omhangen,
en hoe geniet die sluier die haar wangen
met schuchtere ontroering streelt en smurkt!

Maar nog gelukkiger voelt zich die band
die met borduurseltjes van goud verlucht
zich zacht en teder om haar boezem spant!

En als de strakgetrokken gordel zucht:
Eeuwig houd ik haar slanke leest omwonden,
denk ik: O, als mijn armen dan eens konden...

Verlangen van MICHELANGELO